Kasteel Zweinstein

oei zei sluip dat ziet er niet best uit.
kom je gaat nu mee naar de ziekenzaal. zei ze tegen dartlene.
ik kan heel goed helpen.
of nee we kunnen beter nazar mijn slaapzaal gaan.
ik heb daar wel wat voor je.
ze nam darlene meer naar haar slaapzaal.

Darlene hield haar hand vast. "Misschien is het beter als we naar Madame Pleister gaan." zei ze terwijl ze liepen.

nee darlene.
ik ben ook verpleegster als ik valantie heb;
ik zal je wel helpen.

Voordat Sluip en Darlene het kasteel konden binnen gaan, stond Riku's plotseling voor hen.
'Ik bemoei me liever niet me deze zaak, zoals ik al heb gezegd. Maar er zijn een paar dingen die ik niet kan negeren.' Zijn ogen gleden naar de geest achter Sluip.
'Het is erg vervelend voor u, dat u het onprettig vind dat ik u een monster noem, maar u weet net zo goed als ik dat het de waarheid is.' er verscheen een flauwe grijns op zijn gezicht. 'Daarbij wil ik een verzoek indienen Darlene niet meer aan te raken. Zoals je merkt vind ze het geen prettig... iets.' zijn grijns verdween. 'Als u het wel waagt om Darlene lastig te vallen, dan zal mijn toverstok iets minder aardig woorden.' Daarop keek hij naar Sluip en Darlene.
'Over toverstokken gesproken.' Hij haalde zijn stok tevoorschijn en tikte ermee op Darlene's hand. In een ogenblik genazen alle wonden op Darlene's hand.
'Kinderspel.' mompelde hij.

bemoeial zei sluip tegen riku.
de geest doet wat zij wil.
z sloeg riku;
en als je dat nog 1 keer waagt dan zal mijn tok stukken minder aardig zijn dan de jouwe.
ze keek naar de wonde van darlene.
het was een hele diepe snee geworden die dringend behandeld mmoest worden.
kom mee zeize tegen darlene.
ze keek even om naar riku.
laat dat een waarschuwing voor je zijn zei ze tegen riku.
hoe durf je geesten te bedreigen.
en zeggen dat ze monsters zijn.
ik krijg genoeg van je zei sluip tegen riku.
ze keek weer naar darlene.
kom maar zei ze een stuk vriendelijker tegen darlene.
ze nam darlene mee naar de meisjesslaapzaal waar ze haar wond verzorgde.
de geest vloog met hen mee.

Darlenee keek naar Riku en glimlachte. Ze wilde hem bedanken maar voor ze wat kon zeggen werd weer door Sluip mee te trokken. "Nee" zei ze tegen Sluip. "Ik wil niet telkens ergens naar te gesleurd worden. Mag ik zelf niet beslissen waar ik heen ga?" Ze keek naar Sluip. "Ik wil terug naar Riku om hem te bedanken." ze keek naar haar hand. De wond was minder dan eerst, het was zelfs al bijna weg. Ze keek nog een keer naar Sluip voor ze terug naar Riku liep om hem te bedanken. "Dank je" zei ze tegen Riku toen ze bij hem was. "Dank je voor alles eigenlijk." zei ze met een glimlach op haar gezicht.

sluip liep weg;
ze kon het niet meer aan.
riku dit riku dat.
en als zij wou helpen was het niet goed.
ze ging naar de slaapzaal.
ze pakte haar koffers.
ze ging weg van zweinstein;
ze kwam riku en darlene weer tegen;
vaarwel zei ze boos.
de geest zag het en had het meteen door.
ze ging met sluip mee.

Riku glimlachte naar Darlene en zag hoe Sluip boos verder liep.
'Het was niets.' antwoordde hij. Zijn blik bleef op Sluip gericht tot deze uit het zicht was verdwenen.
'Af en toe doet ze zo moeilijk. Ik weet niet wat ik ermee moet beginnen. Ik denk dat ik het maar aan die geest moet toeschrijven, dat ze zo reageert.'
Daarop keek hij naar Darlene.
'Is het echt zo erg om een geest te bedreigen die je eigenlijk al monster beschouwt?' Daarop ging zijn hand naar zijn wang, waarop een 2e klap van Sluip nagloeide.
'En had ik die slag verdiend?'

Niet veel later kwam Sluip weer aanlopen, volledig bepakt en bezakt.
'Vaarwel?' vroeg Riku verbaasd. 'Dit mag ik dus als een overwinning beschouwen? Ik had toch meer van je verwacht.'

Darlene schudde haar hoofd. "Nee, die klap had je niet verdient." Ze glimlachte en keek naar de rode vlek op zijn wang. "Ze had je volgens mij ook wel hard geslagen als ik het zo zie."
Ze keek naar Sluip. "Kom op, vind je dit niet iets te vergaan?" vroeg ze aan Sluip.

nee dit is niet te ver gaan maar jullie gingen te ver.
en mocht het geval zijn dat jullie met elkaar gingen trouwen dan kom ik niet naar jullie trouwfeest.
ze liep weer verder.
zonder dat iemand haar nog kon tegen houden sloot ze de poort van zweinstein en verschijnselde naar huis.

'Wij trouwen?' vroeg Riku verbaasd, maar Sluip was al weg, dus hij had niet het vermoeden dat ze er ook maar iets van hoorde. Hij keek opzij naar Darlene.
'Had jij ooit zulk soort plannen? Of leek het er op één of andere manier ook maar op dat we zulk soort plannen zouden maken?'
Hij schudde zijn hoofd en zuchtte.
'Ik denk niet dat ik haar ooit zal begrijpen.'

sluip was nu thuis en ging naar haar kamer.
ze gooide zich p bed.
jongens zei ze koppig.
ze pakte een blad en een veer en schreef dit op.
tot nooit meer ziens riku en darlene.
ze vouwde het blad en stak het in een envelop.
ze deed de kooi open waar haar uil zat.
geef dit aan riku zei ze.
de uil knikte als teken dat ze het begrepen had en vloog door het raam naar buiten.
ik haat jullie maar zal jullie missen zei sluip zacht.
ze gooide zich weer op bed en barste in tranen uit.

Darlene keek naar Riku. "Nee, ik heb geen trouwplannen." zei ze en ze moest lachen. "Ik weet niet of het er op leek, maar ik ben wel een beetje jong om nu al te trouwen." zei ze. Ze hoorde een vogel, ze keek op en zag dat het de uil van Sluip was. Het beestje had een envelop in zijn bek. De uil streek neer op de grond. Ze wilde de envelop pakken maar de vogel liet niet los.

Riku keek een beetje verbaasd hoe de uil de brief niet aan Darlene wilde geven en deed daarop zelf een poging de brief te pakken. Die wel succesvol was. Verbaasd vouwde hij het papier open en keek naar de ene enkele zin op het papiertje.
'tot nooit meer ziens Riku en Darlene.' las Riku voor. Daarop keek hij naar Darlene.
'Deze brief komt van Sluip vermoed ik zo?' Hij zuchtte diep.
'Hoe overdreven zeg!' Hij keek naar Darlene. 'reageren jullie meisjes altijd zo?'

Darlene haalde haar schouders op. "Ik heb geen idee, maar ik zou in iedergeval zo niet reageren." ze zuchte. "Dit is inderdaad wel erg overdreven. Ik hou daar niet van" zei ze er achteraan. "Dus wat nu?" vroeg ze aan Riku.

DE GEEST WAS NOG STEEDS BIJ SLUIP;
ZE AAIDE DE HUILENDE SLUIP VOORZICHTIG OVER HAAR HAREN;
HET VOELDE IJSKOUD AAN;
SLUIP ZUCHTTE;
IK VERWACHT HEEL VEEEL VAN ZE ZEI SLUIP HUILEND TEGEN DE GEEST;
MAAR DIT HAD IK ECHT NIET VAN HUN VERWACHT.
IK OOK NIET ZEI DE GEEst en zeker niet van mijn dochter.
sluip keek de geest even begrijpend aan.
toen liet ze haar hoofd op het kussen vallen en barste weer in tranen uit.

Riku haalde zijn schouders op.
'Geen idee.' Hij keek naar Darlene. 'Misschien professor Anderling op de hoogte stellen dat Sluip van Zweinstein is weggevlucht? Meer kan ik er ook niet van maken. Ik snap nauwelijks waarom ze eigenlijk zo boos is geworden... eigenlijk helemaal niet...' Hij keek twijfelend voor zich uit.
'Het was alleen maar omdat ik die geest een monster noemde geloof ik...' Hij keek naar Darlene. 'Of was er nog iets waarom ze zo boos is?'

de ul die nu naast riku zat wachtte ongeduldig op antwoord zodat hij weer naar sluip kon.

Wachtend op het antwoord van Darlene, merkte Riku de uil op die bleef wachten.
'Je wilt antwoord?' vroeg Riku. De uil maakte en beweging die Riku maar als een knik interpreteerde.
'Ik heb geen antwoord op deze brief, missschien dat Darlene iets te zeggen heeft. Maar van mij hoef je geen nieuwe brief te verwachten.'
Hij keek de uil aan. Zou deze begrepen hebben wat hij net zei?

de uil knikte;
ze had het begrepen.
ze keek nu darlene aan.

Darlene keek naar Riku. "Ja, naar Anderling gaan, dat is een goed idee." ze glimlachte. "Volgens mij is ze ook boos omdat ik na jouw wilde terwijl ze me wilde helpen." zei ze en ze keek voorzich uit. Ze keek naar de uil. Ze pakte een papiertje uit haar tas en een ganzenveer.

Ik weet niet wat ik eigenlijk op je brief moet zetten, maar als jij dit zo wilt zal ik het accepteren.
Zal je missen.

Liefs,,,

Ze vouwde het blaadje dubbel en gaf het aan de uil.

(sorry dat ik zo'n tijdje even niks in de rpg heb geschreven, ik zal weer wat actiever zijn)

M. Anderling:
Ze zat op haar kamer, en zag 2 keer dezelfde uil langs haar raam vliegen. Ze keek naar buiten met een verbaast gezicht.
Ze zag Riku en Darlene. Ze keken twijfelend omhoog. Zou er wat zijn? *Nou, dan zullen ze wel komen* dacht ze.

sluipweggwijzer wachtte op haar uil.
haar uil kam een half uur later weer aangevlogen.
zo jij bent snel zei sluipwegwijer verdrietig.
ze las de brief en legde hem neer.
ik heb geen antwoord voor je zei sluip tegen de uil.
zze ging op bed liggen en dacht aan riku en darlene.

Megan liep met haar hoofd diep in haar boek over het plein. Het was prachtig weer, dus had ze besloten buiten te gaan lezen. Ze liep, afentoe opkijkend of ze niet tegen iets of iemand aan liep, naar het meertje. Daar keek ze eindelijk echt op, een langere tijd. Megan keek om zich heen. Toen zag ze, na een paar minuten kijken een boom. Daar liep ze naartoe en ging weer verder lezen.

sluip zuchtte.
als je denkt dat je vrienden hebt dan roddelen ze over j.
ze aaide haar uil die naast haar kwam zitten.
snap jij dat hele gedoe vroeg ze aan de geest.
de gees zuchtte.
nee ik snap het niet zei ze.