[Verhaal]Love Is Hard, When It's Forbidden

Ik schrijf een verhaal en ik dacht misschien vinden jullie het wel leuk om het te lezen.

Korte samenvatting:
Het gaat over een meisje Sophie Andrews en David Massay. Ze zijn verliefd op elkaar, maar het mag niet van hun omgeving je kunt het een beetje vergelijk met Romeo en Juliet, de Montecchi's en de Capuleti's.

Hoofdstuk 1 – The First Meeting

‘Sophie, Soph wakker worden.’ De stem van mijn zus Kate klonk door mijn slaapkamer. Ik was weer voor de zoveelste keer deze week door mijn wekker heen geslapen.
‘Ja, ik ga me aankleden.’
Voorzichtig ging ik mijn bed uit en liep slaperig naar de badkamer. Ik deed de douche aan en ging er onder. Het warme water kwam om mijn lichaam terecht. Ik kon zo wel uren staan.
‘Sophie, op schieten.’ Kate klopte boos op de deur.
Ik deed snel de douche uit en kleedde me heel snel aan. Met een handdoek op mijn hoofd liep ik naar mijn kamer. Kate stond in de gang te wachten en klakte met haar tong. De laatste tijd deed ze dat vaker als ik opmoest schieten.
‘Ja, alleen mijn haren nog en dan kom ik.’
Ze nam er blijkbaar genoegen mee en liep naar beneden. Ik droogde mijn haren met de handdoek. Ik hoorde Kate weer iets roepen. Snel pakte ik de föhn en föhnde mijn haren droog. Voordat ik naar beneden liep griste ik een elastiekje mee. Met 2 treden tegelijk liep ik naar beneden.
‘Klaar.’ Kate bekeek me grondig, goed je kunt zo wel mee.
Ik keek haar aan en rolde met mijn ogen. ‘Waar is Romy?’
Ik liep naar de keuken en nam snel mijn ontbijt.
‘Hier is Romy.’ Kate kwam de keuken in met een anderhalf jarig jochie met grote blauwe ogen en blonde haartjes die een beetje warrig was. Romy kreeg iets een glimlach op zijn lieve gezichtje toen hij mij zag.
‘Kom Soph nu opschieten. Hoe eerder we daar zijn hoe sneller we straks weer thuis zijn.’
Kate pakte haar tas en autosleutels. Ze liep naar de auto en deed Romy in een kinderzitje. Ze legde haar tas bij hem op de achterbank. Terwijl Kate bezig was om Romy goed in het zitje te krijgen, deed ik ondertussen de deur op slot. Ik liep naar de auto en ging aan de bijrijders kant zitten. Kate startte de auto en reed de straat uit.
Ik draaide me even om en keek naar Romy. Hij had een speeltje in zijn mond.
‘Waarom gaat Romy mee? Hij gaat toch niet mee als we naar hem gaan?’
Kate keek even naar mij.
‘Ja, Romy gaat wel mee, waar moet hij anders dan heen? Tom is werken. En zijn ouders zijn een weekje weg, dus er zit niets anders op dan dat Romy met ons mee moet.’
Ik knikte en keek naar buiten. Misschien even wat uitleg? Zo als je misschien wel gemerkt hebt, heet ik Sophie en ik woon bij mijn zus in Londen. Mijn moeder is overleden tijdens mijn geboorte. Kate was 12 toen ik geboren werd en heeft me praktisch opgevoed, mijn vader is na de dood van mijn moeder meer gaan drinken. Hij zit en een afkickcentrum en we gaan hem nu bezoeken. Oh Romy, dat is mijn neefje, Kates zoontje. Hij is echt een schatje. Tom is Kates vriend, ze hadden samen trouwplannen, maar het word steeds uitgesteld. Volgens mij durft Kate niet echt, maar als ik er over begin wordt ze boos. Dus ik laat het er dan maar bij zitten.
Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet merkte dat we bij de afkickkliniek waren. Kate was al bezig Romy in de buggy te krijgen. Ik stapte de auto uit en sloeg de portier dicht. Om eerlijk te zijn had ik helemaal geen zin om mijn vader te bezoeken. Ik keek naar het witte gebouw. Ik kreeg er altijd kriebels van als ik er naar keek, geen kriebels die je wel eens hebt als je verliefd bent, maar dit zijn andere kriebels. Ik weet niet hoe ik ze moet beschrijven, maar ze voelen niet goed laten we het daar maar ophouden. Kate duwde de buggy van Romy en ik liep naast haar. Romy had één van zijn speeltjes bij zich en had die weer in zijn mond. Zo als gewoonlijk liepen we gelijk door naar de Meetingroom, zo noemde ze dat hier. Familie leden kunnen hier de patiënten ontmoeten om met ze te praten hoe het met ze gaat, je weet wel. Deze meetingroom is het enige in het hele gebouw wat niet wit is. Alle kamers zijn wit, maar deze kamer heeft daar in tegen, mooie vrolijke kleuren. Dat hebben ze volgens mij alleen gedaan om ons familieleden gerust te stellen.

Mijn vader een man met donkerblonde krulletjes zat helemaal achter in de kamer, in de hoek, zoals gewoonlijk. Kate liep voorop en ik sjokte achter haar aan. Volgens mij was het voor de omstanders wel duidelijk dat ik eigenlijk niet mee wilde. Kate en ik gingen tegen over hem zitten. Ik weet niet waar Kate en mijn vader het overhadden, maar duidelijk het gewone, over mij, Romy en Kate. We spraken nooit over hem zelf, hij wilde ons nooit vertellen hoe het nu voor hem was om zonder alcohol te leven.
‘Kate, is het goed als ik met Romy even naar buiten ga?’ Kate keek me even aan en knikte.
‘Kom Romy, je mag lekker met mij mee.’
Ik pakte de buggy en liep de kamer uit. Ik moest weg, weg uit dit gebouw. Terwijl ik naar het park liep zat wat te brabbelde. In het park waren een paar jongens aan het voetballen. Ik ging op het bankje zitten en keek naar doe voetballende jongens. De bal kwam mijn kant op en voor dat ik er erg in had kwam de bal tegen mijn hoofd. De jongen die ik al een tijdje in de gaten hield kwam naar mij toe.
‘Oh sorry.’ Zei hij, hij glimlachte vriendelijk. Zijn blauwe ogen keken naar mij.
‘Geeft niet.’ Ik wreef met mijn hand over mijn hoofd. ‘Geeft niet.’ Zei ik nog een keer.
Romy lachte een beetje, voor zover hij dat kon. De jongen keek naar Romy.
‘Zoontje?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, mijn neefje.’
De jongen glimlachte, hij pakte de bal en liep weer naar de andere jongens.

Leuk! Ik zit te wachten op de rest!

Hahaha oké, hoofstuk 2.

Hoofdstuk 2 – And We Meet Again

Ik had nog een tijdje naar de jongens zitten kijken. Romy begon zijn speeltje op de grond te gooien, dat betekende hij het niet meer leuk vond. Ik zuchtte raapte het speeltje op en liep weer terug naar de afkickkliniek. Ik kwam de Meetingroom binnen en Kate was nog met mijn vader in gesprek. Ik ging naast Kate zitten en gaf het speeltje aan Romy, hij deed zijn speeltje gelijk weer in zijn mond. Kate keek niet op of om toen ik naast haar ging zitten.
‘Sophie, wat lijk je toch op je moeder.’
Ik keek naar mijn vader. Dit was de eerste keer dat ik hem echt aankeek vandaag. Ik bleef hem aankijken en zei niks. Zag ik nu een traan over zijn gezicht rollen? Eigenlijk was ik boos op hem, hoe kon hij Kate voor mij laten zorgen? Ik snap wel dat het moeilijk voor hem geweest moet zijn, maar hoe kon hij een 12 jarig meisje een baby op laten voeden?
Ik kreeg wel medelijden met hem. Het was ook moeilijk, nog steeds.
Er kwam een vrouw in een witte jas aan. Ze keek naar mijn vader en toen naar Kate en mij.
‘Het bezoekuur is voorbij.’ Haar stem was vriendelijk.
Ik keek om me heen en zag de andere mensen vertrekken. Kate stond op en liep naar Romy. We namen beiden afscheid van mijn vader en liepen naar buiten naar de auto. Het duurde een paar minuten voordat Romy zat. Terwijl we naar huis reden werd er niks gezegd, eerlijk gezegd had ik ook niet zo veel zin om te praten.
Kate parkeerde de auto voor de deur. Dit tilde ik Romy uit de auto en liep naar de voordeur. Kate was al naar binnen dus de deur was open. Ik liep naar binnen, naar de kamer toe en deed Romy in de box, zijn lievelings knuffel lag daar en begon er gelijk mee te spelen.
Ik liep naar de keuken. Kate was druk bezig.
‘Is het goed als ik even een rondje ga lopen?’
Ik zag Kate knikken.
‘Ik heb mijn mobiel mee.’ Ik liet haar mijn telefoon zien.
‘Is goed, ga maar.’

Ik had mijn jas nog aan dus die hoefde ik niet meer te pakken. Ik liep de straat uit naar mijn favoriete cd-winkel. Ik liep naar binnen en zag dat Benjamin vandaag werkte.
‘Ben?’ Benjamin keek om.
‘Soph, lang niet meer gezien.’
Ik glimlachte iets naar hem.
‘Zijn er nog nieuwe cd?’
‘Ja een hele boel, en goeie trouwens ook.’
‘Oké, dan ga ik even kijken.’
Ik glimlachte nog een keer en liep toen naar de plek waar de nieuwe cd’s stonden. Er stond een jonge bij de cd’s te kijken. Ik liep naar hem toe.
‘Sorry, mag ik er even bij?’
De jongen draaide zich om.
Twee vriendelijke blauw ogen, dezelfde van zo straks keken mij aan. Hij knikte en maakte iets ruimte voor me. Ik bekeek de eerste rij met cd’s.
‘Ik ben wel benieuwd waar ik je straks tegen zal komen.’
Ik keek op, hij glimlachte lief. Zijn blauwe ogen glinsterde iets of verbeelde ik me dat nou?
Ik wilde een cd pakken. De jongen deed precies het zelfde. Mijn hand raakte de zijne.
‘Sorry’ mompelde ik voorzichtig.
Hij pakte de cd. ‘Bekijk jij het eerst maar. En zeg me dan of er goeie nummers opstaan.’
Hij gaf mij de cd. Ik bekeek de achterkant. Er stonden nummers op die ik kende en goed vond.
‘En?’
‘Er staan nummers op die ik ken en goed vind.’
Ik gaf hem de cd, hij bekeek de nummers op de achterkant.
‘Ja inderdaad.’ Hij glimlachte, hij heeft een mooie glimlach.
Hij gaf mij de cd terug.
‘Neem je de cd?’
Ik schudde mijn hoofd.
‘Waarom niet?’
‘Geen geld bij me’
Ik legde de cd terug.
‘Sophie?’ Benjamin liep naar ons toe. ‘Ik wil de cd wel voor je voorschieten?’
‘Nee hoeft niet. Ik kom morgen wel, en dan neem ik geld mee.’
Benjamin deed zijn mond open om wat te zeggen.
‘Nee, echt Ben hoeft niet. Je hebt laatst ook al een cd voor me betaald.’
Benjamin glimlachte. ‘Oké, mocht je je toch bedenken.’
Ik knikte. ‘Dan weet ik je te vinden.’
Benjamin liep terug naar de kassa en hielp een klant.
Ik zuchtte diep en kreunde iets.
De jongen moest lachen.
Ik keek hem aan. ‘Wat?’
Hij schudde zijn hoofd. ‘Hij biedt je een cd aan en je wilt het niet. Vrouwen.’ Mompelde hij er achter aan.
Ik moet hem raar aangekeken hebben, want hij schoot in de lach.
‘Ik denk dat ik maar eens ga Sophie.’
Ik keek hem weer raar aan.
‘Hoe weet je mijn naam?’
‘Benjamin zei net Sophie en je reageerde er op, dus ik ging er vanuit dat dat je naam was.’ Hij glimlachte weer.
Oh wat voelde ik me dom. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.
‘David.’ Zei hij in eens uit het niets.
Hij draaide zich om en liep weg. Hij keek nog een keer om voor hij de winkel uit liep. David, het galmde door mijn hoofd. Zijn naam is David. Zonder Benjamin gedag te zeggen liep ik ook de winkel uit. Ik weet niet waar in precies heen liep, maar mijn gedachten waren bij David, met zijn mooie blauwe ogen. Zonder dat ik het eigenlijk in de gaten had lag in ineens op de grond. Een jongen keek verschrikt om.
Hij glimlachte toen hij mij zag.
‘Dit moet niet gekker worden hoor.’
Hij stak zijn hand uit en hielp me overeind.
‘Ik moet gaan.’ Zei ik snel.
David keek me aan. ‘Weet je het zeker? Misschien kom ik je nog wel voor een vierde keer tegen vandaag.’
‘Nee eigenlijk niet.’
‘Nou dat is mooi, zin om wat te drinken? Ik ken een leuk cafeetje om iets te drinken. Zin om mee te gaan?’
Ik knikte. Ik liep met David mee naar het cafeetje. Ik was hier wel eens langs gelopen. Ik vond dat het er altijd erg gezellig uitzag.
‘Ben je hier al eens geweest?’
Ik schudde mijn hoofd. ‘Nee, dat niet, wel heel vaak langs gelopen.’
We liepen het cafeetje binnen, het zag er net zo gezellig uit als van de buiten kant. David liep naar een tafeltje en ging zitten. Hij keek me aan.
‘Wat doe je? Blijf je staan of ga je zitten?’
Ik ging tegenover hem zitten en keek naar hem.
‘Doe je dit vaker?’
David keek me niet-begrijpend aan.
‘Een meisje meenemen naar een cafeetje die je 3 keer op een dag tegenkomt?’
David kreeg een glimlach om zijn mond.
‘Ik ben nog nooit een meisje 3 keer op een dag tegengekomen. Jij bent de eerste.’ Voegde hij er aan toe.
Een serveerster nam onze bestelling op.
‘Dus dat jongetje vanmiddag is je neefje?’
Ik knikte.
‘Hoe heet hij?’
‘Romy.’
‘Romy, is dat geen meisjes naam?’
Ik moest lachen. ‘Ik heb geen idee.’
De serveerster kwam terug met twee cola.
David pakte zijn cola en nam een slok. Ik keek hoe hij zijn cola dronk. Een druppel cola gleed langs zijn mondhoek naar zijn kin. Hij veegde de druppel weg mijn zijn hand.
Tegen half 6 ging mijn mobiel af. Kate wilde dat ik nu kwam thuis kwam voor het eten. En zij en Tom zouden op visite gaan bij de baas van Tom. Dat betekende dus dat ik op Romy moest passen.
‘Ik moet gaan. Babysitten.’
David knikte. ‘Ik betaal wel, aangezien jij geen geld bij je hebt.’
‘Ik wil je wel terug betalen hoor?’
‘Nee, ik vroeg of je mee ging, dus ik betaal.’
Hij stond op en liep naar de serveerster om te betalen. Samen met David liep ik het cafeetje uit.
Hij keek me aan en glimlachte, hij had echt een lieve glimlach.
‘Ik zie je nog wel een keer.’
Ik knikte en liep richting huis.